دیشب در میان تلاطم زیبای زندگی ام ستارگان را شمردم.
 1...2...3...تاکجا رفتم؟
 نمی دانم.
 اما به یاد دارم آنان دیگر نوری نداشتند.
 آن روزها ستارگان آسمان زندگی ام مهتابی تر بودند.
 کاش می شد با دستان کودکی ام آنان را بار دیگر رنگی می دیدم.
امروز شب را دیدم.
 شبی تاریک و ظلمانی.
 گشتم و گشتم. ستارگانم را یافتم.
 با دستان خود آنان را پرنور و رنگین ومهتابی کردم.
 امروز تو را می بینم در دل وسعت خویش.
 و من با خود ابدیتی خواهم ساخت به وسعت تمام تمام ستارگان.
راستی چه کسی می داند دستان من تا کجای آسمان پیش رفتند؟
 و من باز هم می شمارم.
 1...2...3...
این بار را پله پله تا خدا پیش می روم